Ik kom veel volwassenen tegen, ook tijdens mijn werk, die in het hier en nu, vastlopen/angstig zijn/overspannen/depressief/o.i.d. zijn, omdat toen ze kind waren, ze geen hulp hebben gekregen bij onveilige situaties (slechte hechting, trauma) in de thuissituatie of nabije leefomgeving. Tegenwoordig is er veel meer hulpverlening en therapie (ook) voor kinderen. De kinderen van toen, zijn de volwassenen van nu, lees het innerlijke kind.
Deze volwassenen hebben last van depressie of burn-out, zitten in de zoveelste relatiecrisis of impasse, of verliezen zich in symptoomgedrag (verslaving, roken, drinken, veel en hard werken, emotie eten, extreem sporten) om maar niet meer te hoeven voelen van de pijn. De pijn die zich manifesteert in het hier en nu, gaat vaak over toen, toen je kind was en pijn, verdriet en angst had. Het nu omgaan met moeilijke situaties, is een manier die vaak aangeleerd is, toen je kind was. De volwassene die vlucht is vaak het innerlijk kind dat vecht. Deze volwassenen hebben dan ook hulp nodig in het hier en nu, maar met zorg voor het innerlijke kind.
